Μετακινήσεις

Θα ήθελα να ξεκινήσω με την φράση ότι σήμερα, ως πολίτες, βρισκόμαστε σε πολιτικό αδιέξοδο, αλλά σκέφτομαι τους πολιτικούς πραγματιστές που θα πουν ότι η πολιτική δεν έχει αδιέξοδα.

Από την άλλη σκέφτομαι, ότι το αδιέξοδο ουσιαστικά είναι η κατάληξη ενός μονοπατιού που εμείς χαράζουμε και ακολουθούμε, στο διάβα μας.

Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που το μονοπάτι καταλήγει σε μία λεωφόρο, που η πολιτική έχει χαράξει; Τότε το αδιέξοδο εξαφανίζεται, και στην θέση του ξεχύνεται μία πλατιά λεωφόρος όπου οι μετακινήσεις σου περιορίζονται μόνο στις αλλαγές λωρίδων οι οποίες ονομάζονται επιλογές εκ των πραγμάτων.

Και ξαφνικά βρίσκεσαι σε μία πορεία όπου έχεις την ψευδαίσθηση, ότι κινούμενος πότε δεξιά και πότε αριστερά, προσπερνάς αυτούς που θεωρείς ότι σε κρατάνε πίσω.

Τότε είναι που συνειδητοποιείς ότι πλέον σημασία έχει η κίνηση εντός της λεωφόρου και όχι η διαδρομή προς τον προορισμό που προσδοκάς.

Και είναι τέτοια η κεκτημένη ταχύτητα, όπου οι έξοδοι φαντάζουν ως αξιοθέατα  που τα προσπερνάς.

Ενόσω λοιπόν κανείς δεν σε εμποδίζει να πάρεις την επόμενη έξοδο, το να κόψεις ταχύτητα προκειμένου να βγεις από την λεωφόρο φοβάσαι ότι θα προκαλέσει ατύχημα.

Οπότε δυναμώνεις την μουσική, και είτε ακολουθείς  το ρεύμα, είτε ασκείσαι στις προσπεράσεις προσιδιάζοντας μία ανεξάρτητη πορεία εν μέσω μίας προκαθορισμένης διαδρομής.

Παρηγορείς δε τον εαυτό σου σκεφτόμενος, ότι εάν οι περισσότεροι επέλεγαν μία έξοδο, τότε ποιος θα συντηρούσε αυτήν την λεωφόρο;